เริ่มทำงานนี้ได้อย่างไร?

ผมเป็นเด็กจับหมาตั้งแต่อายุ 10 ขวบ เพราะได้ไปช่วยคุณอา (น.สพ.บุญเพ็ง สันติวัฒนธรรม) ที่เปิดคลินิกรักษาสัตว์ที่บ้านตึกแถว ในปี 2515 และคุณอานี้เองที่ผมยึดเป็น “ไอดอลประจำใจ” ของผม ผมเลยเอ็นทร้านซ์เข้าเรียนที่คณะสัตวแพทย์ ตามรอยคุณอา ในระหว่างเรียนก็มีความมุ่งมั่นที่จะเป็นหมอรักษาสัตว์เลี้ยงมาโดยตลอด พอเรียนจบก็เลยกลับมาช่วยคุณอาทำร้าน (คลินิกสวนหลวงสัตวแพทย์) ตั้งแต่ปี 2529 จนถึงปัจจุบันที่ได้พัฒนาเป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ (โรงพยาบาลสัตว์สวนหลวงสัตวแพทย์)

รู้สึกอย่างไรกับการได้มาทำงานในสายวิชาชีพนี้?

ผมรักวิชาชีพสัตวแพทย์สัตว์เลี้ยงนี้ตั้งแต่เด็กแล้ว เพราะผมชอบเลี้ยงหมาตั้งแต่เล็กๆ พอได้เป็นหมอหมาก็ชอบและมีความสุขที่ได้ช่วยให้น้องหมาน้องแมวหายป่วยและมีสุขภาพแข็งแรง เพราะเหมือนเราเป็นสัตวแพทย์ประจำครอบครัวของเจ้าของสัตว์เลี้ยง เรียกว่า ทำคลินิกอย่างมีความสุข แม้งานจะหนักจะดึกดื่นค่ำคืนแค่ไหนก็ตาม จนลูกชายเคยถามว่า “ป๊าครับ ผมสงสัยมานานแล้วว่า เห็นเวลาทำการเขียนไว้ว่า เปิด 18.00-20.30 น.ทุกวัน แต่ผมไม่เคยเห็นป๊ากลับตอนสองทุ่มครึ่งเลยครับ เห็นแต่ป๊ากลับสามสี่ทุ่มทุกวัน”
สรุปก็คือ “ผมรักสัตวแพทย์จากใจไม่มีวันเปลี่ยน” ครับ

คิดว่าสัตวแพทย์มีส่วนช่วยขับเคลื่อนประเทศและสังคมอย่างไร?

บทบาทของสัตวแพทย์สัตว์เลี้ยงไม่ใช่แค่รักษาสัตว์เลี้ยงเท่านั้น แต่เป็นการรักษาใจของเจ้าของสัตว์เลี้ยงด้วย เป็นการเติมเต็มความสุขให้กับครอบครัวและสังคมอีกทางหนึ่งครับ “เพราะในโลกนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความสุขของครอบครัว”

คัดจาก: https://www.facebook.com/cra.veterinary/photos/a.117455089631202/579663120077061/